Një herë era me diellin u grindën me njëri-tjetrin se kush ishte më i zoti dhe ranë dakord të bënin një provë: “Ai që do t’ia dilte mbanë ta detyronte udhëtarin të hiqte pallton, do të shpallej më i forti.”
Era filloi të frynte e shfrynte me tërë fuqinë e saj, shpërtheu e përplasi të ftohtët e pluhurin si të ishte një shtrëngatë e vërtetë.
Sa më fort frynte era, aq më tepër e mbërthente udhëtari pallton për trupin e tij, duke e shtrënguar fort me duar.
Pastaj doli dielli, i cili me rrezet e ngrohta shpërndau retë dhe të ftohtin. Udhëtari ndjeu menjëherë se trupi iu ngrohë, ndërsa dielli shkëlqente përherë e më fort. I lodhur nga vapa, njeriu u ul dhe hodhi pallton përtokë.
Kështu, dielli u shpall fitimtar dhe, që prej asaj kohe, bindja vlerësohet më tepër se forca, butësia më shumë se vrazhdësia, etj.
Në të vërtetë, shkëlqimi një sjelljeje të butë e të mirë e çel më shpejt zemrën e njeriut sesa tërë kërcënimet, forca apo vrazhdësia e një të forti.
Pse te mos i ngjajmë diellit në raportet tona me të tjerët, me më të afërmit tanë, me nënën e babanë, motrën e vëllanë, gruan e burrin, vajzën e djalin, fqinjin e shokun, pa shfaqur asnjë forcë të dhunshme dhe sjellje të vrazhdë?
Pse të mos e zbatojmë këshillën e Pejgamberit a.s., i cili për mirësinë e sjelljes së butë, ka thënë:
“Nuk hyn butësia në ndonjë gjë veçse e zbukuron atë dhe nuk largohet nga ndonjë gjë veçse se e shëmton atë.”
“Kushdo që është i privuar nga butësia ai është i privuar nga mirësia.”
Përgatiti:
hfz. Mehas Alija
(Islampress)
