NUK KA PAQE PËR AGRESORËT, AS NUK KA SIGURI PËR FRIKACAKËT, TË CILËT I TRADHTUAN VËLLEZËRIT DHE MOTRAT E TYRE NË GAZË.
Muslimanët e Irakut qëndruan duke i shikuar Tatarët se si e pushtonin dhe shkatërronin Horasanin, duke vrarë miliona muslimanë aty, dhe nuk e lëvizën as gishtin për t’i ndihmuar vëllezërit e tyre. Ata preferuan më shumë “sigurinë” dhe vendosën të ndjekin rrugën e paqes me Tatarët. Vetëm dy vite më vonë, Tatarët erdhën edhe tek ata, vranë më shumë se një milion njerëz në Bagdad dhe e dogjën atë plotësisht.
Megjithatë, muslimanët e Shamit nuk nxorën mësim, ngritën flamujt e paqes, lidhën marrëveshje dhe traktate me Tatarët dhe qëndruan duke shikuar sesi Iraku digjej dhe sesi muslimanët e Irakut masakroheshin. Dhe pas disa muajsh, Tatarët erdhën me ushtritë e tyre dhe pushtuan Shamin, shkatërruan Damaskun, masakruan banorët e Homsit dhe dogjën e shkatërruan Halepin, Nablusin dhe Gazën.
Megjithatë, muslimanët e Egjiptit nuk nxorën mësim nga kjo, dhe Memalikët, sundimtarët e Egjiptit, ishin të prirur të pranonin kushtet e padrejta të Tatarëve dhe paqen, derisa Allahu nuk i forcoi me sulltan Sejfuddin Kutuzin, i cili atëherë i tha fjalët e tij të famshme: “Unë do të dal vetë përballë Tatarëve! O emira dhe princa muslimanë, për një kohë të gjatë keni ngrënë nga pasuria e arkës shtetërore, por e urreni luftën. Unë po shkoj në luftë, dhe kush e zgjedh xhihadin, le të më ndjekë, ndërsa kush nuk e zgjedh këtë, le të kthehet në shtëpi. Allahu e di gjendjen e tij, dhe mëkati i gjithë muslimanëve bie mbi atë që vonohet në betejë.” Pastaj, mes lotësh, tha: “O princa muslimanë, kush është i denjë për Islamin nëse nuk jemi ne?!”
Për t’u siguruar që nuk kishte asnjë mundësi për armëpushim, Kutuzi urdhëroi ekzekutimin e të dërguarve tatarë dhe varjen e tyre në portat e qytetit, në mënyrë që të gjithë ta dinin se shteti musliman ishte mobilizuar për xhihad dhe se për të gjithë ata që dëshironin armëpushim me tatarët, rrugët ishin ndërprerë.
Pas kësaj ndodhi Beteja e madhe te Ajn Xhaluti (më 3 shtator 1260), në të cilën Sejfudin Kutuzi arriti një fitore të shkëlqyer kundër hordhive tatare. Gjatë betejës, ai për pak sa nuk u vra nga një shigjetë tatare, e cila në vend të tij e goditi kalin e tij.
Për t’u dhënë vetëbesim muxhahidëve të tij dhe për ta ngritur moralin luftarak, Kutuzi hodhi për tokë përkrenaren e tij, si shenjë të dëshirës për të ra shehid në rrugën e Allahut dhe (si shenjë) të mungesës së frikës nga vdekja, duke shqiptuar fjalët e tij të famshme: “O Islam!”
Në fund, Ain Xhaluti u bë vendi i shkatërrimit të Tatarëve. Në atë ditë dhe në atë vend, Allahu e çliroi botën nga e keqja e Tatarëve me duart e njerëzve që besuan sinqerisht në Të, që ndihmuan fenë e Allahut, ndaj edhe Ai i ndihmoi dhe i nderoi me fitore madhështore, me lavdi dhe krenari.
Ky është ligji i Allahut që nuk ndryshon; sa herë që muslimanët e harrojnë këtë ligj, do të shijojnë hidhësinë e poshtërimit dhe disfatës.
Prandaj, nuk ka paqe me agresorët, okupatorët dhe kriminelët, as nuk ka siguri për frikacakët që kanë tradhtuar vëllezërit dhe motrat e tyre në Gaza.
Burimi: https://saff.ba//…
Përshtati në shqip: Miftar Ajdini
(Islampress)
