Falënderimi i takon Allahut, Zotit të të gjitha botëve. Dërgojmë salavat dhe selam mbi të Dërguarin e fundit të Allahut, Muhamedin (savs), mbi shokët e tij, mbi familjen e tij dhe mbi të gjithë ata që kanë jetuar dhe kanë vdekur me besim në zemër.
Vëllezër besimtarë! Tema e hutbes së sotme është: “A është private apo e përbashkët?“
Në këtë kohë të privatësisë dhe egoizmit, kur në çdo hap shohim shenjat: “Private”, “Pronë private”, “Parkim privat”, e të ngjashme, nuk mund të mos e pyesim veten:
– Çka do të duhej sot të jetë private, dhe çka duhet të jetë e përbashkët? dhe
– Ku është kufiri midis detyrimit dhe njerëzisë? “
Në vazhdim të hutbes do t’i paraqes dy tregime:
1. Tregimi i parë. Një mësuese e klasës së 5 – të, një ditë u tha nxënësve të saj: ‘Unë ju dua të gjithëve.’ Megjithatë, në vetvete ajo e përjashtoi nxënësin me emrin Tedi. Rrobat e tij ishin gjithmonë të ndyra, notën mesatare e kishte të dobët, dhe ishte nxënës i tërhequr. Përveç kësaj, ai nuk luante me fëmijët e tjerë dhe vazhdimisht kishte nevojë për të shkuar në tualet. Prandaj, ajo me kënaqësi e korrigjonte detyrën e tij me laps të kuq dhe në krye të fletës i shkruante: “Pamjaftueshëm!”
Një ditë, shkolla asaj i dha detyrë që t’i kontrollonte sukseset e nxënësve në vitet e kaluara. Derisa po shikonte dosjen e Tedit, ajo u shtang!
Mësuesja e klasës së I – rë, kishte shkruar: “Tedi është fëmijë i zgjuar dhe i talentuar, i cili detyrat e tij të shtëpisë i kryen rregullisht dhe me kujdes.“
Mësuesi i klasës së 2 – të, kishte shkruar: “Tedi është nxënës i shkëlqyeshëm dhe i preferuar në mesin e shokëve të tij të klasës, por ai është i mërzitur për kancerin nga i cili vuan nëna e tij.”
Mësuesja e klasës së 3 – të, kishte shkruar: “Vdekja e nënës së tij e goditi rëndë Tedin. Ai u përpoq aq sa mundi, por babai i tij nuk ishte i interesuar për të. Jeta në një shtëpi të tillë, së shpejti mund të ketë pasoja negative, nëse nuk merren masa.“
Mësuesja e klasës së 4 – të, kishte shkruar: “Tedi është nxënës plotësisht i tërhequr. Ai nuk dëshiron të mësojë, nuk ka shokë dhe fle gjatë orëve të mësimit.“
Atëherë mësuesja e kuptoi se cili ishte problemi, dhe u ndie e turpëruar nga qëndrimi i saj ndaj tij. Ajo e pati edhe më vështirë, kur asaj për festë të gjithë nxënësit i sollën dhurata të paketuara bukur, ndërsa dhurata e Tedit ishte e mbështjellë me letër.
Kur ajo e hapi dhuratën e Tedit, nxënësit qeshën. Në qese kishte vendosur një gjerdan prej margaritari të rrudhur dhe një shishe parfumi të përdorur. Për habinë e të gjithëve, mësuesja u mrekullua nga bukuria e gjerdanit dhe e falënderoi Tedin ngrohtësisht, duke e vendosur gjerdanin në qafë dhe duke e nuhatur parfumin.
Atë ditë, Tedi nuk shkoi në shtëpi pas shkollës, por e priti mësuesen. Kur ajo iu afrua, ai i tha: “Mësuese, ti ke aromë si nëna ime!“ Mësuesja shpërtheu në lot, sepse e kuptoi se Tedi i kishte sjellë shishen e parfumit, të cilin e kishte përdorur nëna e tij.
Që nga ajo ditë, ajo i kushtoi vëmendje të veçantë atij. Deri në fund të vitit, Tedi ishte bërë nxënësi më i mirë në klasë. Në fund të vitit shkollor, mësuesja gjeti një shënim të varur në derën e saj, në të cilën Tedi shkruante:
“Ti je mësuesja më e mirë që kam takuar ndonjëherë.”
Mësuesja u përgjigj: “I dashuri Tedi, ti më mësove se si të bëhem mësuese e mirë.”
Disa vjet më vonë, mësuesja mori një ftesë për të marrë pjesë në ceremoninë e diplomimit në Fakultetin e Mjekësisë. Në nënshkrim shkruante: “Djali yt, Tedi!”
Ajo shkoi në ceremoni e veshur me gjerdanin prej margaritari dhe e parfumosur me aromën e nënës së Tedit.
2. Tregimi i dytë. Një burrë kishte treguar: „Ditën e premte, pas namazit të xhumasë, një burrë më dha selam dhe më pyeti: ‘O bir, a ke ndonjë nevojë që unë mund ta plotësoj për ty!?’ Unë i habitur, i thashë: ‘Jo, vëlla, nuk kam nevojë për asgjë!’
Pastaj ai iu kthye njeriut, i cili kujdesej për pastërtinë e xhamisë, dhe i bëri të njëjtën pyetje. Ai njeriu u skuq nga turpi dhe nuk tha asgjë. Ky, atëherë, nxori një monedhë të madhe dhe ia futi në xhep, kurse unë nxitova pas tij dhe i thashë: “O xhaxha, a e bën ti këtë çdo të premte!?”
Ai tha: “Po. Unë jam bërë profesor universiteti falë kësaj. Shumë vite më parë, derisa isha duke e falur xhumanë në xhaminë e universitetit, isha shumë i brengosur dhe i pikëlluar. Babai im ato ditë kaloi në botën tjetër, kurse në shtëpinë time askush tjetër nuk punonte. Mendova se do të detyrohem t’i ndërpresë studimet. Pas xhumasë, një burrë më dha selam dhe më pyeti: “O bir, a ke ndonjë nevojë që unë mund ta plotësoj për ty!?”
Unë i thashë me turp: “O xhaxha, nuk kam para për ta paguar këtë semestër në fakultet, kështu që jam në një brengë dhe pasiguri të madhe!”
Ai më tha: “O bir, mi jep mua shënimet tua dhe unë nesër do ta zgjidh problemin tënd dhe do të të jap bursë derisa të shkollohesh!”
Sytë e mi u mbushën me lot. Nuk mund ta përshkruaj atë ndjenjë. Unë e bekova atë, dhe pastaj e pyeta: “O xhaxha, po si do t’ua kthej unë juve këtë!?”
Ai më tha: “O bir, kur t’i mbarosh studimet dhe të gjesh punë, çdo të premte bëja këtë pyetje dikujt që falet pranë teje dhe ndihmoje nëse mundesh.”
Ai njeriu mua më dha bursë derisa e mbarova doktoraturën. Në fund të çdo viti shkollor, unë e vizitoja atë dhe e lajmëroja për suksesin tim të shkollimit. Kurse pasi që jam punësuar si profesor në fakultet, pas çdo të xhumaje, dikujt që falet pranë meje i bëj të njëjtën pyetje, e cila ma ka zbukuruar jetën time.“
Vëllezër të respektuar, le të mendojmë për këto (dy) tregime!
E lus Allahun e dashur, që ta zbukurojë jetën e atyre që e zbukurojnë jetën njerëzve të tjerë. Amin
Përshtati: Miftar Ajdini
(Islampress)
