Para misionit të Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, për njëzet e disa vjet (586 pas Krishtit), në kohën e Francës së krishterë, u mbajt një koncil në të cilin baballarët e kishës u përpoqën t’i përgjigjen pyetjes që i shqetësonte prej kohësh: a ështe gruaja qenije njerëzore që zotëron shpirt, dhe nëse është një qenie njerëzore, shpirti i saj a është i natyrës njerëzore apo shtazore? Në fund, ata arritën në përfundimin se gratë janë ende qenie njerëzore, por se ato janë plotësisht inferiore ndaj burrave dhe janë krijuar ekskluzivisht për t’i shërbyer burrave për të kënaqur pasionet e tyre.
Dhe pastaj erdhi, Muhamed ibn Abdullah, i Dërguari i fundit i Allahut, s.a.v.s., për t’i njoftuar mbarë botës se gratë janë të barabarta me burrat dhe se ato janë gjysma tjetër e tyre. Ai erdhi për të njoftuar se lumturia e çdo burri është me një grua të ndershme dhe fisnike dhe për t’i paralajmëruar të gjithë burrat deri në Ditën e Gjykimit: “Me ngadal lehtë dhe butë me kavanozat (gratë)!”
Vërtet, Muhamedi, s.a.v.s., është çliruesi i vërtetë i grave. Dhe ata që e njohin sado pak siren, gjegjësisht historinë e Islamit nga koha e Muhamedit a.s., do të shohin se, në atë kohë, statusi dhe roli i gruas muslimane në shoqëri ishte shumë më i madh dhe më domethënëse se, për fat të keq, sot në shtetet dhe shoqëritë myslimane.
Në fund të fundit, u mjafton grave muslimane fama për faktin se gruaja ishte e para në botë që u kthye në Islam dhe besoi në të Dërguarin e fundit të Allahut, Muhamedin, s.a.v.s. Ishte Hatixhe bint Huvejlid, gruaja e dashur dhe nëna e të gjithë besimtarëve të Profetit s.a.v.s. Sa herë që lexojmë Profetin, s.a.v.s., zotëri, dhe veçanërisht ngjarjen që lidhet me Shpalljen e parë, përsëri admirojmë veprimin e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s., pasi, pas takimit të parë me engjëllin Xhibril, ai u kthye i frikësuar në shtëpi.
Domethënë, ku shkoi Muhamedi, s.a.v.s., pasi u kthye nga shpella Hira? Ai nuk shkoi te miku i tij më i mirë Ebu Bekri, as te xhaxhai i tij Ebu Talibi që e rriti dhe e donte si jetim si dhe djemtë e tij apo edhe më shumë, as te ndonjë nga njerëzit e famshëm dhe të shquar të kurejshëve me të cilët ai shoqerohej, por shkoi për të kërkuar ngushëllim te gruaja e tij besnike Hatixheja, r.a. Sa e mrekullueshme dhe e lavdishme është një marrëdhënie martesore dhe sa besim kishte i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., te gruaja e tij Hatixheja. Ndaj është krenari dhe nder për të gjitha muslimanet, por edhe për meshkujt muslimanë, që e para që e ka përkrahur dhe e ka ndihmuar në momentin më të vështirë ka qenë femra.
Thonë se gruaja përbën gjysmën e njerëzimit, megjithatë, duke qenë se është gruaja ajo që rrit gjysmën tjetër, nuk do të gabojmë nëse themi se një grua në të vërtetë simbolizon gjithë njerëzimin. Ashtu siç nuk do të gabojmë nëse themi se femrat muslimane janë si Hatixheja, r.a, Fatimeja, r.a, Aisha, r.a, Hafsa, r.a dhe pejgamberët e tjerë, salAllahu alejhi ue selem, si dhe sahabet e tjera, tabiinët e të tjerë. Gratë dhe nënat e vërteta muslimane, sollën krenarinë e umetit islam duke lindur dhe ushqyer të mëdhenjtë njerëzorë si sahabët e virtytshëm, si Omar ibn Abdul-Azizin, Salahuddin Ejubin, Saifuddin Kutuz, Jusuf Tashfin, Sulltan Mehmed Fatih dhe të tjerë të njohur dhe të panjohur islamë. të mëdhenjtë gjatë historisë.
Shumë dijetarë islamë e shohin shkakun e kompaktësisë dhe qëndrueshmërisë së umetit islam dhe fitores së tij në fazat historike të dobësisë dhe amullisë nëpër të cilat ka kaluar umeti islam, tek një grua muslimane e cila ishte konsekuente dhe e palëkundur në besimin e saj, dhe që përsëri ndikoi pozitivisht tek fëmijët e saj, prej të cilëve ajo rriti bijtë e ahiretit, jo bijtë e dunjas, të cilët në momente me te rendesishme e mbrojtën dhe mbrojtën nderin dhe fytyrën e umetit islam dhe me ndihmën e Allahut e shpëtoi atë nga poshtërimi dhe zhdukja e plotë.
Dhe sa herë që ne e neglizhojmë dhe harojmë rolin e gruas muslimane në shoqërinë tonë, do të përfundojmë me breza që nuk kanë besim të vërtetë, që humbasin, enden dhe pengohen sepse nuk e dinë rrugën e drejtë, që nuk dinë se kujt t’i duhet ti perkulen dhe cilin të ndjekin, kë nuk e dinë se kush është miku i tyre dhe kush është armiku i tyre. Brezat që jetojnë pa dinjitet, pa krenari, pa ambicie të larta dhe qëllime të vërteta, që as pantallonat nuk i ngrenë dot siç duhet (tashmë po ulin kofshët), e lëre më të ngrenë flamurin e Islamit, flamurin e së vërtetës dhe lirisë së vërtetë.
Sepse, nëna është një shkollë që nëse është e mirë dhe cilësore, padyshim që do të lindë breza të rinj të mirë dhe cilësor. Emri “nënë” përmendet në Kuran, në shumës dhe në njëjës, gjithsej 28 herë. Nëna është një simbol i butësisë, dashurisë, besnikërisë dhe sakrifices. Nëna është një burim i qartë nga i cili buron dashuri e pashtershme dhe që nuk pret kurrë t’i kthehet asaj në të njëjtën masë, as edhe një fjalë mirënjohjeje për dashurinë e saj.
Nëna është një jetë që frymëzon siguri dhe besim tek ne, prehri i saj i ngrohtë është një strehë e sigurt që ne i drejtohemi kur jemi të sëmurë dhe kur na mbarojnë forcat. Në prehrin e saj ne kërkojmë prehje dhe siguri, dhe nën këmbët e saj kërkojmë Xhenetin. Nëna është një shkollë dashurie, edukimi dhe morali, e cila na rrënjosë vetëvlerësimin, por në të njëjtën kohë respektin për të tjerët.
Më poshtë janë disa shembuj të nënave që simbolizojnë pemët frutore që dhanë frytin më të mirë në historinë e Islamit.
Hansa – nënë e katër djemve dëshmorë
E para nga këto nëna muslimane është shoqëruesja Hansa, e cila tregoi më së miri kuptimin e saktë të besimit dhe kuptimin e guximit në emër të Allahut. Gjegjësisht, kur Sad ibn Ebu Vekas, gjatë pushtimit të Persisë, i udhëhoqi muslimanët në betejën e Kadisijes, Hansa dhe katër djemtë e saj ishin në atë ushtri. Natën para betejës, ajo mblodhi katër djemtë e saj për t’i këshilluar dhe inkurajuar ata të luftonin dhe për të paralajmëruar për fatalitetin e arratisjes nga fusha e betejës.
Kur Hansa u nda me djemtë e saj, ajo u tha: “Bijtë e mi, ju e keni pranuar Islamin me bindje dhe perkulje të plotë dhe keni dalë vullnetarisht në xhihad, për të luftuar në rrugën e Allahut. Ju jeni bijtë e një babai dhe një nëne, paraardhësit tuaj kanë qenë të famshëm dhe nuk kanë përjetuar kurrë turp dhe poshtërim, dhe ju nuk jeni bisht pa rrënjë. Djemtë e mi, ju e dini shumë mirë se çfarë shpërblimi u ka premtuar Allahu muslimanëve në luftën kundër jobesimtarëve. Dijeni se shtëpia e përjetshme është më e mirë se ajo e përkohshme dhe mbani ne mende fjalët e Allahut: “O ju që besuat, bëni durim dhe duroni, ruani kufijtë dhe kini frikë Allahun, që të arrini atë që dëshironi”. përgatitu mirë për luftën, ki kujdes dhe Allahu që të të ndihmojë kundër armikut tënd, lutu. Dhe kur lufta ndizet dhe pluhuri rrotullohet, nxirrni shpatat dhe shkoni në betejë me guxim, duke shpresuar për një fitore të lavdishme ose duke u zhvendosur në një shtëpi kënaqësie të përjetshme. Të nesërmen, të katër djemtë e saj u vranë në luftën kundër persëve.
Kur Hansa dëgjoi për vdekjen e djemve të saj, ajo nuk qau, nuk vajtoi, nuk vajtoi dhe nuk këndoi këngë zie, si në të kaluarën në Xhahilijet. Në vend të kësaj, ajo shqiptoi fjalët e saj të njohura me dinjitet: “Falenderoj Allahun që më ka nderuar me martirizimin(shehidllekun) e tyre, shpresoj t’i takoj përsëri nën ombrellen e mëshirës se Tij”.
Nëna e Sufyan es-Sevriut
Sufjan es-Sevri është një nga dijetarët më të mëdhenj islamë në përgjithësi. Ai u quajt fakih (jurist i sheriatit) i arabëve dhe emirul-mu’minin në shkencën e hadithit. Mirëpo, duhet ditur se pas këtij të madhi islam dhe suksesit të tij të madh shkencor qëndron nëna e tij, e cila e ka rritur në parimet e ahlakut islam para se të merret me shkencë dhe që fitoi para për edukimin e tij duke punuar me thurje per te paguar shkollimin e tij. Një nga këshillat e saj të famshme për djalin e saj ishte kjo: “Bir, përkushtoju shkencës islame dhe unë do të fitoj para për edukimin tënd duke punuar me thurje dhe mendoj se kjo do të mjaftojë për ty. Bir, sa herë që do shkruajsh një fjalë me dhjetë shkronja nga një fushë islame, së pari shiko nëse kjo njohuri e re do të rrisë devotshmërinë, butësinë dhe dinjitetin tende. Nëse jo, atëherë dije se dituria islame që mëson do të të bëjë më shumë dëm sesa dobi.” Me një nënë të tillë, Sufyan es-Sevri ishte i dënuar me sukses.
Nëna e Imam Malikut
Ibn Ebi Uvejz transmeton se Imam Maliku ka thënë: “Nëna ime si djalë mi veshte rrobat e mia dhe më përgatiste per te dijetari islam Reba ibn Ebi Abdurrahmanit dhe më pas, para se të dilja nga shtëpia, më thoshte: O biri im, shko në rrethet shkencore të udhëhequra nga Rebija ibn Ebi Abdurrahman, por mëso prej tij sjelljet e mira dhe ahlakun, para se të mësosh hadithin dhe fikhun.”
Nëna e Imam Shafiut
Imam Shafiu ishte jetim pa baba, ndaj të gjithë kujdesin e tij e kishte nëna, e cila mori përsipër obligimin që djalin e saj ta bënte imam dhe prijës në shkencën islame. Për shkak të atij qëllimi, nëna e tij e çoi nga Gaza në Mekë. Ai e mësoi Kuranin përmendsh që në moshën shtatë vjeçare. Pastaj ajo e dërgoi atë në shkretëtirë për të mësuar mirë arabishten. Pas kësaj, ajo e dërgoi atë për të mësuar kalërim dhe gjuajtje me hark, kështu që ai dinte të gjuante njëqind shigjeta pa humbur asnjë objektiv. Nëna e tij nuk i la asgjë rastësisë dhe elementëve, por gjithmonë kishte një program të planifikuar edukativ për djalin e saj. Imam Maliku e lejoi të lëshonte fetva ose vendime ligjore kur ishte 15 vjeç. Një ditë nëna e tij e mori, e uli dhe i tha: “Bir, më premto se do të jesh gjithmonë i ndershëm dhe i sinqertë”. Dhe i biri premtoi dhe e përmbushi premtimin. Ndershmëria dhe vërtetësia kanë qenë rruga në të cilën ka ecur Imam Shafiu gjatë gjithë jetës së tij.
Ai tha për veten: “Isha jetim dhe nëna ime kujdesej për mua. Ajo nuk kishte para për të paguar mësuesin tim dhe kur unë iu përkushtova shkencës, mësuesi më linte si zëvendësin e tij kur ai mungonte. Kuranin e mësova përmendsh në vitin e shtatë dhe Muvetin e Malikut në vitin e dhjetë të jetës. Pasi mësova përmendsh Kuranin, fillova të dëgjoj ligjërata për hadithin dhe fikhun në xhami. Nuk pata mundësi të blija letër apo fletore, ndaj përdora kocka dhe shkruaja mbi to”.
Nëna e Imam Ahmed ibn Hanbelit
Emri i saj ishte Safiya bint Maimuna bint Abdul-Melik. Burri i saj Muhamedi vdiq në kulmin e rinisë së tij, në të tridhjetat, dhe ajo ishte atëherë në të njëzetat. Por pavarësisht kësaj, ajo nuk donte të martohej përsëri, por iu përkushtua tërësisht djalit të saj Ahmedit dhe edukimit të tij. Dhe ajo ia doli. Falë nënës së tij të kujdesshme dhe të urtë dhe edukimit të saj, Ahmed ibn Hanbeli, ashtu si paraardhësit e tij: Ebu Hanife, Maliku dhe Shafiu, u bë një nga dijetarët më të mëdhenj islamë dhe me të drejtë mbante epitetin mbrojtës të Sunetit në kohë fitnesi.
Nëna e Imam Buhariut
Imam Buhariu gjithashtu u rrit jetim me nënën e tij. Megjithatë, nëna e tij iu përkushtua rritjes së djalit të saj dhe e rriti atë në atë mënyrë që as që të vihej re se ai nuk kishte baba. Kur ishte gjashtëmbëdhjetë vjeç, nëna e tij e çoi në Mekë për të kryer haxhin dhe më pas e la në Mekë për të studiuar shkencat islame. Nuk kaloi shumë dhe djali i saj u bë imam në hadith sa që shejhu i tij tha: “Nuk ka njeri më të mirë dhe më të ditur në shkencën e hadithit se Buhariu”.
Nëna e Ibn Tejmijes
Pasi Shejhul-Islam Ibn Tejmije i dërgoi një letër nënës së tij duke i kërkuar falje që qëndroi në Egjipt për një kohë të gjatë dhe nuk ishte me të, sepse ai e konsideronte qëndrimin e tij në Egjipt të nevojshëm për t’u mësuar muslimanëve besimin dhe porositë fetare, nëna e tij u përgjigj si vijon: “Djali i dashur, pasha Allahun, të kam rritur dhe të kam betuar se do ti shërbejsh Islamit dhe muslimanëve. Biri im, mos mendo se afërsia dhe prania jote me mua është më e dashur për mua sesa afërsia jote me Islamin dhe shërbimi ndaj muslimanëve në të gjitha rajonet. Biri im, dije se kënaqësia ime me ty është në përpjesëtim me përpjekjet dhe sakrificën tënde për Islamin dhe muslimanët. Dhe nesër, para Allahut, nuk do të të pyes për largësinë nga unë, sepse e di ku je dhe çfarë po bën, por do të të pyes ty, biri im i dashur Ahmed, para Allahut dhe do të të akuzoj nëse e mohon ndihmën tënde. Islamit dhe vëllezërve tu muslimanë”.
Perktheu dhe pershtati: Sadri Iljazi
