Falënderimi i takon Allahut të Lartësuar, Zotit të të gjitha botëve! Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi Pejgamberin Muhamed (savs), mbi familjen e tij të nderuar, mbi sahabët dhe mbi të gjithë pasuesit e tij.
Vëllezër të dashur!
Hutbeja e sotme titullohet: “I duruari – i shpëtuari!”
Nuk ka zgjidhje tjetër, patjetër duhet të bëjmë durim (sabër). Kjo botë (dynjaja) është botë e sprovave dhe telasheve (belave), kurse çdo sprovë për ta kapërcyer, përveç kërkimit të veprimit në radhë të parë, kërkon edhe durim. Një fjalë e urtë popullore thot: „I duruari i shpëtuari.”
Në suren e mirënjohur për ne „el-Asr“, duke i numëruar cilësitë e njerëzve të suksesshëm, Allahu i Plotfuqishëm thotë: „Ata janë të cilët besojnë dhe bëjnë vepra të mira, i këshillojnë njëri-tjetrit të vërtetën e i këshillojnë njëri-tjetrit durimin.“ Me këtë përkufizim, duke folur me kusht, është lehtë të jesh njeri i suksesshëm. Nëse jemi njerëz me qëllime të mira dhe nuk jemi xhelozë, atëherë e kemi të lehtë t’ua rekomandojmë edhe të tjerëve durimin. Mirëpo, duhet të jemi të durueshëm kur na vijnë telashet. Dhe kjo nuk është gjithmonë e lehtë. Prandaj durimi duhet të mësohet dhe të stërvitet.
Pothuajse nuk ka ditë kur nuk kemi nevojë për durim. Prandaj është shumë e rëndësishme që ta mësojmë parimin e tij kryesor: “Prandaj duro! Durimi yt është vetëm me ndihmën e Allahut…!“ (en-Nahl, 127) Prandaj, nuk ka rëndësi nëse kalojmë nëpër telashe vetëm apo bashkë me të tjerët, nëse duam të shpëtojmë, gjatë durimit duhet të mbështetemi tek Allahu i Lartësuar.
Gjithashtu, ajo që duhet të dimë është se shpërblimi për durim është në përpjesëtim me madhësinë e sprovës, kurse madhësia e sprovës është në përpjesëtim me madhësinë e imanit. Nuk ka asnjë telashe, qoftë edhe një gërvishtje therre, e që të mos jetë shkak për faljen e gjynaheve për besimtarin në këtë botë. Kurse në botën tjetër, durimtarët do të kenë shpërblim të madh me vlerë të paimagjinueshme: „Vetëm ata që janë të durueshëm, do të shpërblehen pa masë.” (ez-Zumer, 10)
Në lidhje me këtë që u tha deri më tani, dua të ndaj me ju një tregim këshillues, të cilën e kujtoj shpesh kur sprovohem, kështu që, më lehtë i përballoj telashet. Ky tregim, meqë ra fjala, u mësohet fëmijëve në Islam në klasën e tretë të shkollës fillore, dhe lidhet me një plak i cili thurte qilima.
Plaku, e kishte një nip i cili ia ruante delet. Kështu, një natë nipi e lajmëroi se një hajdut ia kishte vjedhur një dele. Sapo e morën vesh fqinjët (kjo bëhet e ditur shumë shpejt), u mblodhën menjëherë, erdhën te plaku, dhe të zemëruar thanë se hajduti patjetër duhet të kapet. Mirëpo, plaku me qetësi u tha: “Neve po na ndodh vetëm ajo që është më e mira për ne!”, dhe vazhdoi të thurte qilimin. Fqinjët u shpërndanë, të pakënaqur me përgjigjen e tij.
Të nesërmen, ata arritën ta zbulonin dhe ta kapnin hajdutin. Gjykata e urdhëroi hajdutin që t’ia kthente delen e vjedhur dhe t’i jepte plakut edhe një kalë si ndëshkim. Fqinjët erdhën përsëri te plaku, tani për ta uruar për suksesin e tij, sepse ai jo që nuk e humbi delen, por tani në ahër e kishte edhe një kalë. Atyre plaku përsëri u tha: “Neve po na ndodh vetëm ajo që është më e mira për ne!”
Pas disa ditësh, kali u arratis nga ahri, fqinjët u mblodhën përsëri, tani për ta ngushëlluar plakun për humbjen e kalit. Ai atyre plaku përsëri u tha: “Neve po na ndodh vetëm ajo që është më e mira për ne!”
Nuk vonoi shumë, dhe kali i humbur u kthye, por tani i shoqëruar edhe me dy kuaj të egër. Fqinjët u mblodhën sërish për ta uruar, sepse tani ai kishte tre kuaj në vend të një kali. Megjithatë, plaku me qetësi vetëm u tha: “Neve po na ndodh vetëm ajo që është më e mira për ne!” dhe vazhdoi të punonte në qilima.
Një ditë, nipi i tij i hipi njërit prej atyre kuajve të egër, prej së cilit, në mënyrë të ngathët ra dhe theu këmbën. Dukshëm të pikëlluar, fqinjët u mblodhën përsëri për të ngushëlluar plakun dhe për t’i ndarë me të shqetësimin dhe hidhërimin. Mirëpo, për habinë e tyre, plaku përsëri tha: “Neve po na ndodh vetëm ajo që është më e mira për ne!”
Tani të zhgënjyer dhe dhe të zemëruar thellësisht me plakun, i cili ose nuk ka ndjenja dhe dhembshuri për nipin e tij, ose është krejtësisht i çmendur, vendosën të mos vinin më tek ai dhe të mos kishin më asgjë me të.
Jo shumë kohë pas kësaj, nëpër vendin e tyre kaloi mbreti me ushtrinë e tij. Ai i mblodhi dhe i mori me vete të gjithë burrat dhe djemtë e rinj të aftë për luftë. I mori të gjithë përveç nipit të plakut. Dhe derisa burrat dhe djemtë e rinj u përcollën nga nënat, motrat, gratë dhe vajzat e tyre me lot dhe pikëllim, plaku pa asnjë shqetësim dalë-ngadalë po e mbaronte qilimin e tij.
Atëherë nipi e pyeti: “O gjysh, pse, kur ndodh e mira dhe e keqja, thua gjithmonë se na ndodh vetëm ajo që është më e mira për ne?” Dhe plaku iu përgjigj: “Biri im, do të ta zbuloj një sekret. Unë gjithmonë i them këto fjalë, sepse gjithmonë shpresoj për më të mirën!“
Pastaj e hoqi qilimin tashmë të përfunduar nga kasollja, ia tregoi nipit anën e prapme të qilimit dhe tha: “Kjo botë është si kjo anë e qilimit. Ti sheh vetëm fije të penjve me ngjyra të ndryshme, të cilat lidhen pa asnjë kuptim. Kështu është edhe me sprovat të cilat ne nuk e dimë pse na ndodhim.“ Pastaj, gjyshi ia tregoi nipit të tij anën e përparme të qilimit me një foto të bukur mbi të, dhe i tha: “Bota tjetër është sikurse kjo anë e qilimit. Vetëm në atë botë do ta shohim pamjen reale dhe do ta zbulojmë të vërtetën për atë që na ka ndodhur, dhe nuk mund të jetë ndryshe.”
Vëllezër të dashur!
Le ta mbajmë në mend nga hutbeja e sotme këtë fjali: “Neve po na ndodh vetëm ajo që është më e mira për ne!”
I lutemi Allahut të dashur, që të na japë durim dhe të mos na sprovojë me atë që nuk mund ta përballojmë. Amin!
Përshtati: Mifatr Ajdini
