E këshilloj së pari veten time e pastaj edhe të tjerët, sepse ne në një farë mënyre të gjithë jemi mëkatarë. I vetmi person i cili nuk kishte mëkate, tash qëndron i varrosur në Revden e pastër në Medinë, ndërsa të gjithë të tjerët, kanë kryer dhe kryejnë mëkate, të mëdha apo të vogla, publikisht apo fshehtas. Por secili prej nesh, pa marrë parasysh se sa shumë kemi gabuar, le ta dijë se ka diçka që quhet mëshirë e Allahut dhe tevbe (pendim). Prandaj, një mëkatar i cili e humb shpresën në mëshirën e Allahut, ai ka humbur çdo gjë, humbja e shpresës në mëshirën e Allahut është humbja më e madhe.
Për fillim, le t’i kemi në mend gjithmonë fjalët e Allahut, fjalë të cilat janë plot optimizëm dhe shpresë. Allahu i Madhërishëm thotë:
“Thuaj: “O robërit e mi, që i keni bërë keq vetvetes, mos e humbni shpresën në mëshirën e Allahut! Allahu, me siguri, i falë të gjitha mëkatet. Ai, me të vërtetë, është falës dhe mëshirues.” (Ez-Zumer, 53).
Edhe hadithi i Pejgamberit (savs), në të cilin thotë: “Çdo biri i Ademit (njeriu) është mëkatar, ndërsa mëkatarët më të mirë janë ata që pendohen shumë” (Tirmidhiu)
Ajo që dua t’i them çdo mëkatari, sidomos vetes time, para së gjithash, është këshilla vijuese e cila është shumë e rëndësishme, dhe për të cilën njerëzit duhet të jenë të vetëdijshëm, nëse vjen deri te kryerja e mëkateve.
Nëse një njeri e bën një mëkat të caktuar, dhe nëse Allahu vendos që ai mëkat të fshihet nga njerëzit tjerë, do të thotë, për të nuk di askush tjetër përveç teje dhe Allahut, kjo është shenjë se Allahu së shpejti do ta fisnikërojë kraharorin tënd me pendim, përkatësisht, që ti së shpejti – nëse do Allahu – do të bësh pendim nga ai mëkat i kryer.
Sepse, kur njeriu i bën mëkatet publikisht, atëherë ai e humb turpin dhe fytyrën, i bëhet e njëjtë, dhe atëherë zemra e tij është larg nga pendimi. Prandaj, rregulli i parë, duhet të bëjmë përpjekje që mos të bëjmë mëkate, sidomos mëkate të mëdha dhe të rënda, por nëse dikush bie në sprovë nga veprimi i shejtanit, dhe e bën mëkatin, ai për atë mëkat mos ta informojë askënd, le të mbetët mëkati mes tij dhe Allahut. Sepse, nëse Allahu e ka caktuar që për atë mëkat të mos dijë askush, atëherë ti mos e zbulo atë që Allahu e ka bërë sekret!
Atëherë kur Allahu ta fsheh mëkatin ose turpin tënd, pas kësaj, ti mund të bëhesh njëri nga dy personat. Ose mund të bëhesh një njeri, i cili është i vetëdijshëm për begatitë e Allahut ndaj tij, sepse Allahu ia ka fshehur turpin e tij nga njerëzit, ose mund të bëhesh – larg qoftë – njeri përbuzës, i cili i harron begatitë e Allahut, duke konsideruar se ka shpëtuar prej mëkatit të kaluar në bazë të mendjes ose zgjuarsisë së tij, dhe atëherë ai do të shkojë më lehtë te mëkati tjetër, derisa të godas ajo që nga Allahu është përcaktuar.
Me të vërtetë, mëkatin që e kryen, shumë shpesh nuk mund ta pranosh para prindërve tu, mirëpo, duhet ta pranosh para Zotit tënd para se të takohesh me Të, dhe sa herë që të nisësh për të bërë ndonjë mëkat, mos e harro takimin me Zotin.
Kurse Zoti shumë qartë na porosit në ajetin fisnik:
“O ti, o njeri, që përpiqesh shumë, mundin tënd do ta gjesh te Zoti yt.” (el-Inshikak, 6)
Nga ne varet, se sa dhe si do të përpiqemi dhe çfarë do të gjejmë para Zotit, të mirë apo të keqe. (Saudin Cokoja; Akos.bA)
Përkthim: Miftar Ajdini
(Islampress)
