Edhepse Allahu i Plotfuqishëm në shumë vende në Kuran e përmend vrasjen e pejgamberëve, nuk ka përshkrim konkret për vrasjen e ndonjë pejgamberi:
“Ata që nuk besojnë në dokumentet e Allahut dhe i vrasin pejgamberët pa farë të drejte, e i vrasin edhe ata njerëz të cilët kërkojnë të veprohet me drejtësi, paralajmëroi me dënim të dhembshëm.” (Alu Imran, 21)
“…Sepse ata i mohonin argumentet e Zotit dhe i mbytnin pejgamberët pa farë të drejte…” (el-Bekare, 61)
Një përshkrim konkret i momentit kur një pejgamber duhej të vritej është në rastin e Ibrahimit (a.s.), por Allahu e shpëtoi dhe kështu u shmang skena e vdekjes së një pejgamberi.
“(Mohuesit) thanë: ‘Digjeni atë (Ibrahimin) dhe ndihmoni zotat tuaj, nëse doni të bëni ndonjë vepër!’ Ne, thamë: ‘O zjarr, bëhu i ftohtë dhe bëhu shpëtim për Ibrahimin!” (el-Enbija’, 68-69)
Kjo shmangie e skenës së vdekjes mund të shihet si një mënyrë kuranore për mbrojtjen dhe respektimin e personalitetit të pejgamberëve.
Këtu do t’i kushtohet vëmendje një përshkrimi konkret të vrasjes, jo të vetë pejgamberit, por të simbolit të asaj që ai përfaqësonte. Pejgamberi Salih (a.s.), iu dërgua popullit Themud, i cili me popullin Ad janë përmendur më shpesh në Kuran, si shembuj të njerëzve të padrejtë të cilët kanë bërë çrregullime në Tokë, për shkak të ndjenjës së superioritetit mbi të tjerët. Salihu (a.s.), si edhe në rastet e pejgamberëve të tjerë, ka qenë shumë i respektuar në shoqëri, derisa filloi t’i ftojë të tjerët për të bërë vepra të mira, për një mënyrë të drejtë të jetës dhe për besim në Allahun e Plotfuqishëm:
“Ata thanë: “O Salih! Ti ke qenë shpresa jonë, para kësaj (fjale). A mos vallë, ti don të na ndalosh ta adhurojmë atë, që e kanë adhuruar prindërit tanë? Me të vërtetë, na jemi në dilemë, që na bën të dyshojmë në thirrjen tënde.” (Hud, 62)
Edhe sot, njeriu që është proaktiv, i cili tenton të ketë ndikim pozitiv në shoqëri mund të jetë i ekspozuar ndaj kritikave dhe sulmeve në publik, dhe për shkak të parimeve dhe qëndrimeve fetare, ta humbas statusin në shoqëri, të cilin e kishte më parë. Mirëpo, në rastin e Salihut dhe pejgamberëve të tjerë, njeriu e kupton se respekti i vërtetë është ai që e fiton tek Zoti, jo tek njerëzit. Populli Themud kërkuan nga Salihu që tu sjellë argument në formën e mrekullive nëse me të vërtetë është pejgamber. Allahu i Plotfuqishëm ia dha një mrekulli, një shenjë të pejgamberisë ia dërgoi një deve, e cila me madhësinë e saj, me pamjen dhe me sasinë e qumështit, të cilin e prodhonte, shkaktoi frikë në mesin e njerëzve dhe ishte një mrekulli e vërtetë. Ajo kishte të drejtën ta shfrytëzonte ujin e burimit, të cilin e shfrytëzonin edhe njerëzit dhe kështu ajo jetoi deri në momentin kur ata vendosën që ta vrasin. Ata e vranë simbolin e pejgamberisë së Salihut.
“Ata thanë: “Ti je vetëm njeri – nga të magjepsurit; (153) ti je vetëm njeri – ashtu si ne, andaj na sjell një mrekulli, nëse thua të vërtetën!” (154) (Salihu) tha: “Ja, kjo është deveja (dokument), – për të ka pije (uji) në ditë të caktuara; e për ju – në ditë tjetër të caktuar, (155) dhe mos i bëni kurrfarë të keqe asaj, se ju godet dënimi i Ditës së madhe! (156) Por, ata – e therën atë, e pastaj u penduan, (157) dhe i goditi dënimi ata. Me të vërtetë, në këtë ka argument (këshillë), por shumica e tyre, nuk janë besimtarë, (158) e Zoti yt, me të vërtetë, është i Plotfuqishëm dhe Mëshirues. (159)” (esh-Shuara, 153-159)
“Në qytet, kanë qenë 9 persona që bënin ngatërresa, e nuk vënin rregull.” (en-Neml, 48)
Mbytjen e kishte planifikuar një grup njerëzish, një person e kreu mbytjen, dhe pothuajse i tërë populli me heshtje apo me shprehje të kënaqësisë e mbështeti mbytjen. Ky proces, i cili çoi deri te mbytja, është model i mbytjeve të shumta në historinë e njerëzimit, prej të cilave dikur janë vrarë miliona njerëz, si në rastin e përshkallëzimit të nazizmit, fashizmit dhe ideologjive të tjera. Në mbretëritë, shtetet dhe shoqëritë e ndryshme gjithmonë një grup i vogël njerëzish ka planifikuar dhe ideologjikisht ka udhëzuar individin apo individët që të jenë kriminelë, ekzekutues, ata të cilët fizikisht do të kryejnë vrasje, ndërsa masat e gjera popullore, për shkak të mungesës së arsimimit, por mbi të gjitha për shkak të pragmatizmit dhe konformizmit, kanë qenë të dobëta dhe në këtë mënyrë tërthorazi i kanë mbështetur vrasjet. I ngjashëm ka qenë rasti edhe në viset tona gjatë Luftës së Dytë Botërore, por edhe gjatë luftës së fundit.
Besimtari sikur që nuk guxon t’i lejojë vetes të jetë ideolog ose autor i krimit, po ashtu nuk guxon të jetë indiferent për të keqen që planifikohet ose ekzekutohet në mjedisin e tij, në shoqërinë dhe në shtetin e tij. Gjithashtu, nuk guxon për shkak të ndjenjës së përkatësisë së një kombi apo në emër të interesave kombëtare t’i mbështesë vrasësit dhe kriminelët tjerë.
Natyrisht, përveç vrasjeve, ekzistojnë edhe forma të tjera të krimeve, të cilat njeriu mund t’i mbështesë me indiferencën e tij ose me mungesën e reagimit. Prandaj, si besimtar dhe qytetar, ai nuk guxon të mbetet i pandjeshëm ndaj korrupsionit, ryshfetit, shfrytëzimit të pushtetit dhe funksioneve, punësimit të padrejtë etj. Ndonjëherë mund të fitohet përshtypja se njeriu me reagimin e tij nuk mund t’i ndalojë disa procese negative, mirëpo, për të është e mjaftueshme që të reagojë në kuadër të mundësive të tij.
Ndoshta si një lloj anekdote e feve të shpallura, këtu mund të na shërbej si shembull nga transmetimi i cili flet për milingonën e cila bartte ujë për ta shuar zjarrin e përgatitur për Ibrahimin (a.s.). Derisa të tjerë e përqeshën dhe e pyetën pse ajo mendon se me të mund të ndryshojë diçka, ajo u përgjigj se po e bën atë që të dihet se në anën e kujt është.
//Elvedin Subašić; https://www.preporod.com//
Përkthim: Miftar Ajdini
