Uluni!
Mësuesja: Shpresoj të keni marrë pjesë në demonstratën e djeshme. Tani do t’ua shpërndajë letrat dhe dëshiroj që secili nga ju ta vizatojë karakterin e Muhamedit, sikur kjo fotografi do të publikohet në kopertinën e numrit të ardhshëm të revistës Charly Hebdo.
Nxënësi ngre dorën për ta pyetur diçka.
Mësuesja: Nuk dua pyetje!
Nxënësi: Profet i dashur, sot mësuesja nga ne kërkoi të të vizatojmë, por unë nuk e pata fatin të të takojë, ndaj i mbylla sytë.
Dhe çfarë pashë? Pashë lotët e ngrohtë në sytë e nënës sime ndërsa e lexonte biografinë tënde të nderuar (sira).
Pashë babanë tim duke e falur namazin në heshtjen e natës.
Gjithashtu, e pashë motrën time të madhe si qeshet ndërsa e frikësojnë dhe ofendojnë në rrugë.
Mandej e pashë mikun tim më të mirë i cili kërkonte ta falja edhe pse unë e ofendova atë dhe jo ai mua.
Dëshirova t’i vizatoja të gjitha ato fotografi që i kam parë.
Këtu, njerëzit duan të dëshmojnë për gjithçka, duan të shohin gjithçka.
Megjithatë, përsëri i mbylla sytë.
Dhe unë ju pashë duke ecur drejt meje, drejt nesh, ndërsa në fytyrën tënde fisnike shkëlqente buzëqeshja.
Si është e mundur që njeriu të vizatojë një buzëqeshje rrezatuese.
Mësuesja nuk më lejoj të flasë kur doja t’i shpjegoja.
Por, unë nuk jam i zemëruar me të.
Sepse, unë mendoj se ajo nuk mund ta dojë një njeri që nuk e ka takuar.
Ndërsa, sa më përket mua, unë të dua edhe pse nuk të kam takuar.
Nuk di të vizatoj mirë, por më pëlqen të shkruaj.
Dëshiroj të të shkruaj, o i Dërguar i Allahut, sikur Allahu ta mundësonte kthimin tënd vetëm disa orë, disa minuta, apo vetëm disa çaste…
Ndoshta kthimi yt do t’i ndihmonte të të njoh, o i Dërguar i Allahut.
Përktheu: Lutfi Muaremi
[Islampress.ch]
