Së pari për të ndjerin, për fqinjin, për babanë, për vëllanë, për mikun, kurse pastaj edhe për mirësitë (hajratet) e tij.
Kur i dëgjoj, sikur çdo i ndjerë të kishte qenë ashab!
A është e drejtë kjo !? Pyes veten !?
A duhet së pari të vdes që njerëzit të më lavdërojnë? E të thonë se isha i mirë?
A duhet të vdes?
A duhet të shkoj në botën tjetër, në mënyrë që vetëm atëherë të më kujtojnë?
Çka më duhet mua kujtesa. Çka më duhet mua fjala e bukur.
Nëse nuk më ke dashur derisa isha gjallë, të lutem, mos më duaj as kur të vdes.
Nëse nuk ke menduar mirë për mua derisa merrja frymë, vëlla, mos i shpenzo fjalët për lavdërim, as kur nuk do të jem.
Nëse nuk isha i mirë si i gjallë, si mund të jem i mirë si i vdekur?
Nëse nuk e sheh mirësinë time derisa jam duke ecur në këtë botë, kur vdes nuk do të kem asnjë dobi, nga fjalët e lavdërimit.
Nëse jam i keq, nuk kam asnjë dobi nga lotët tuaj.
Jo, asgjë fare, derisa unë të mos pendohem, ndërsa ju vëllai vëllain të mos e kuptoni dhe ta ndihmoni derisa është gjallë.
Ose paguajeni me ndershmëri ose mos e telefononi.
E mira kujtohet për një kohë të shkurtë. Ndihma fare nuk kujtohet.
E keqja përmendet një kohë të gjatë, kurse gabimi shkruhet me shkronja të mëdha tek njerëzit.
Por, për kënd mund të bëhesh i mirë, që mos ta harrojë atë??
Sepse kur të vdes dhe kur të jem larguar, do të largohet edhe përmendja ime.
Mos i harxhoni fjalët, të vdekurin lëshojeni në varr dhe mbulojeni. Shkeleni me këmbë.
Nëse do të matshin njerëzit, do të nisshin në rrugë pa qefinë dhe pa tabut.
Ja të afërmit, miqtë dhe fqinjët.
As zëri im, as gjurmët, dhe as hija ime. Një ditë më pas është një ditë e re dhe një udhëtim për harresë të shpejtë…
Nga libri “Jeta shkruhet”
Përkthim: Miftar Ajdini
