Shkruan: Muhamed Kutb
Qysh në moshë të re, më tërhoqi vëmendjen një hadith në të cilin i Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selem, ka thënë:“Kush prej jush sheh të keqen, le ta ndryshojë atë (të heqë) me dorën e tij, e nëse nuk mundet, atëherë me gjuhën e tij, e nese nuk mundet, atëherë me zemër, dhe ky është lloji më i dobët i besimit.” (Muttefekun alejhi)
Në një transmetim tjetër për të njëjtën temë, duke paralajmëruar njerëzit që do të shfaqen në gjeneratat e mëvonshme të umetit, të cilët do të thonë atë që nuk e bëjnë dhe do të bëjnë atë që nuk janë të urdhëruar, i Dërguari i Allahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “Kush i lufton ata me dorë, ai është besimtar, kush i lufton ata me gjuhën e tij, ai është besimtar, kush i lufton ata me zemër (kush i nënçmon këta njerëz me zemër), ai është besimtar. , dhe pas kësaj, kushdo që nuk lufton kundër të tillëve me dorë, gjuhë ose zemër) nuk ka besim e as një kokërr mustardë.” (Myslimi)
Ajo që më intrigoi veçanërisht ishte se i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, e quajti përbuzjen e së keqes me zemër xhihad dhe ndryshim, megjithëse ky përbuzje është i pranishëm në zemër dhe nuk ndryshon rrënjësisht asnjë nga realitetet ekzistuese që dëshiron. te ndryshosh.
Dhe sa më shumë qe vetëdija ime piqeshte dhe sa më shumë rritej përvoja ime, aq më shumë kuptova disa kuptime nga ky hadith që më parë më ishin fshehur.
Domethënë, ushtria mund të mposhtet në betejë, mund të tërhiqet dhe armiku mund ta detyrojë atë të largohet nga fusha e betejës. Po, por ka një fortesë ose fortifikim të fundit në të cilin ushtria strehohet derisa të ketë një shans për të luftuar kundër. Dhe për sa kohë që ushtria është e sigurt në atë kala, në kalanë e fundit, derisa t’ia dorëzojë armikut, ajo është në gjendje xhihadi, sepse ai fortifikim është një strehë e sigurt për ushtarët dhe pajisjet e tyre. Por, nëse bie fortifikimi i fundit, atëherë çështja ka marrë fund dhe ka një disfatë nga e cila nuk ka shpëtim.
Dhe ajo kështjellë, në lidhje me ndryshimin apo largimin e të keqes (munker) është zemra.
Prandaj, i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, përbuzjen e të keqes ose munkerit në zemër e quan xhihad dhe ndryshim, edhe pse kjo nuk ndryshon asgjë në realitetin ekzistues.
Ai që e mohon dhe e përbuz me zemër të keqen, nuk e pranon statusin quo-në, nuk pajtohet me realitetin ekzistues mëkatar e të korruptuar dhe nuk e njeh ligjshmërinë apo korrektësinë e saj. Ai vetëm mendon se në atë moment nuk është në gjendje të ndryshojë realitetin e keq për shkak të dobësisë dhe pafuqisë së tij përballë intensitetit të së keqes dhe mëkatit. Megjithatë, ai është i bindur se qëndrimi dhe pozicioni i tij është i saktë dhe se është ai që ka legjitimitetin e ekzistencës. E sa i përket së keqes (mjedisit të korruptuar), ajo nuk ka legjitimitet dhe as nuk mund të bëhet kurrë e drejtë, edhe nëse është dominuese për momentin.
A janë ata atëherë i njëjti që përbuz dhe “largon” të keqen me zemër dhe ai që dorëzoi fortifikimin dhe ngriti duart nga lufta? Jo sigurisht! Ata nuk mund të jenë kurrë të njëjtë.
Ndërsa i pari, aktualisht është i pafuqishëm përballë të keqes agresive dhe mbizotëruese, por beson thellë në kauzën e tij, ndjek ngjarjet dhe pret rastin kur të kthehet nga fortifikimet në fushën e betejës.
Ndërsa tjetri, çështja e tij ka marrë fund, ai është përballur me situatën aktuale dhe nuk mendon më ta ndryshojë atë. Më saktësisht, ai rishikoi qëndrimin e tij të mëparshëm në lidhje me nevojën për të ndryshuar dhe hequr të keqen dhe vendosi të mos kthehet në atë pozicion.
I Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selem, e dinte – në bazë të shpalljes – një dallim të qartë mes dy gjërave, por megjithatë, na paralajmëron që të mos i përmbahemi kësaj situate dhe gjendjes së rehatisë dhe pasivitetit.
Ai e di se shpirtrat e njeriut e duan prehjen, çlodhjen dhe relaksimin, ndaj për formën e fundit të largimit të së keqes, që është përbuzja e zemrës, thotë: “Kjo është forma më e dobët e besimit”, që besimtari të ketë kujdes të mos devijojë. nga ky pozicion i fundit.largohet nga kjo fortesë e fundit pavarësisht rrethanave dhe situatës.
Është ky “xhihadi” me zemër për të cilin aludoi i Dërguari i Allahut, salAllahu alejhi ue selem. Është një luftë kundër disfatës së brendshme që nuk mund të justifikohet me asgjë, sepse atëherë ajo është një nga sëmundjet e zemrës, siç ka thënë i Dërguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: “Në trup ka një organ, nëse është i shëndoshë, edhe organet tjera do të jenë të shëndosha, dhe nëse ajo është e sëmurë (i prishur), do të jene te sëmura edhe organet e tjera.” (Buhariu dhe Muslimi)
Përktheu: Sadri Iljazi
