Një njeri i urtë e kishte një djalosh të ri, i cili i ndihmonte në punët e tij, por ky i ri gjithnjë gjëmonte, vajtonte dhe ankohej për jetën dhe njerëzit përreth tij. Njeriu i urtë deshi t’ia mësonte atij mësimin e jetës, kështu që një ditë i tha: “Ma sill një grusht kripë dhe vendose në një gotë me ujë!”
Djaloshi e dëgjoi njeriun e urtë, dhe kur e hodhi një grusht kripë në gotë me ujë, ai i tha: “Tash pije atë ujë!”
Djaloshi nuk e kundërshtoi, megjithëse ishte i befasuar nga sjellja e njeriut të urtë. Pasi që e piu gllënjkën e fundit, tha: “Shija e këtij uji është e neveritshme.”
Atëherë njeriu i urtë i tha: “Shko tani dhe sille një grusht tjetër të kripës dhe hidhe në këtë liqenin para nesh!”
Djaloshi, përsëri, pa vërejtje e kreu porosinë, dhe atëherë, njeriu i urtë i tha: “Tani pi ujë nga liqeni!”
Kur djaloshi piu ujë nga liqeni, njeriu i urtë e pyeti: “Çka mendon ti tani për shijen e ujit?”
Djaloshi u përgjigj: “Ky ujë është shumë i shijshëm dhe i pijshëm.”
Pas kësaj, njeriu i mençur iu afrua djaloshit dhe i tha:
”O biri im, përpiqu që zemrën tënde ta bësh pikërisht ashtu, të gjerë si liqeni dhe jo të ngushtë si gota. Ti je ai që mund ta kontrollosh shijen e jetës tënde dhe i cili mund t’i largosh shqetësimet dhe pakënaqësitë.”
Përkthim: Miftar Ajdini
