Tregimin e mposhtëm këshillues dhe interesant, e ka treguar një mjek, i cili thotë:
“E kam pasur një fqinj, i cili ishte shumë i sjellshëm, i qetë, shumë i shoqërueshëm dhe i dashur me njerëzit. Një ditë e takova derisa po e përgatiste automobilin për të shkuar diku. Ajo që mua më befasoi në veçanti dhe më bëri përshtypje, ishin paketat (20 paketa) me llojet më të mira në çokollatave në ulësen e pasme të automobilit të tij.
I dhashë selam dhe e pyeta: ‘Ku po shkon, o fqinj?’
Ai ma ktheu selamin dhe më buzëqeshi me një buzëqeshje, kuptimin e së cilës nuk e kuptova, dhe më tha: ‘Ku po mendon se po shkoj? A don të më bësh shoqëri?’
Unë i thashë: ‘Po, dua, por mos të shkojmë larg.’
Ai tha: ‘Nëse do Allahu, nuk vonohemi.’
Kështu që u nisëm për në një lagje shumë të varfër, rreth 45 minuta me automobil larg rrugës sonë. Pastaj ai e ndaloi automobilin, i mori disa paketa me çokollata dhe u nis për te shtëpitë e para. Trokiti në derën e shtëpisë së parë dhe fëmijët ia hapën derën. Kur e panë atë në derë, ata kërcyen nga gëzimi dhe e thirrën nënën: ‘Nënë, nënë! Ka ardhur ai njeriu me çokollata!’ Ai ua dha atyre një paketë me çokollata, foli pak me ta, pastaj kërkoi leje dhe shkoi te shtëpia tjetër.
Trokiti në derë dhe së shpejti derën ia hapi nga gruaja plakë. Kur e pa, ajo filloi ta bekojë dhe të bëjë lutje të hajrit për të. Ndër të tjera, ajo tha: ‘O biri im, Allahu të dhashtë bereqet dhe t’i haptë dyert e hajrit! Allahu të ushqeftë me fryte të xhenetit! Pasha Allahun, o biri im, ti gjithmonë këndshëm po na befason dhe gëzon, Allahu të gëzoftë!’ Ai ia dha edhe asaj një paketë me çokollata, pastaj kërkoi leje dhe shkoi te shtëpia tjetër.
Çdo takim me banorët e shtëpive që i vizitoi ishte tregim më vete. Ato ishin simfoni të mrekullueshme të emocioneve dhe ndjenjave më të bukura.
E përfunduam shpërndarjen e paketave me çokollata, u kthyem në automobil dhe u nisëm për në shtëpi.
Kur u ulëm në automobil, i thashë: “Allahu të dhashtë çdo të mirë, o fqinji im! Është e mrekullueshme ajo që bëre, por unë e kam një pyetje: ‘A nuk do të ishte më mirë që t’ju jepje atyre para, dhe ata vetë të blejnë çka të duan?’ Fqinji qeshi me zë në pyetjen time, sikur iu imponua ajo që e pyeta, pastaj u kthye, e mori një kuti çokollata dhe më tha: ‘Hape, doktor!’
E hapa me një kureshtje të madhe dhe me dëshirë që të shohë se çka fshihet në të.
Dhe, kisha çfarë të shoh. Përveç çokollatës në kuti, ishin edhe paratë e mbështjella në letër të veçantë. Kjo e rriti habinë dhe konfuzionin tim, andaj e pyeta: ‘Fqinji im i dashur, përse nuk ua ke dhënë paratë drejtpërdrejt? Pse është dashur t’i vendosesh në kuti të çokollatës?
Ai më shikoi, buzëqeshi si zakonisht dhe tha: “O doktor, unë jam një njeri që shumë i dua çokollatat dhe i ha për çdo ditë, dhe Allahu i Plotfuqishëm, në Kuran thotë: “Kurrsesi nuk do të arrini mirësinë e lartë, përderisa të mos ndani një pjesë nga ajo që e doni. Por çkado që të ndani, Allahu e di atë.” (Alu Imran, 92)
Të varfrit dëshirojnë dhe lakmojnë ashtu si të gjithë njerëzit e tjerë. Varësisht nga vlera e mallit përcaktohet edhe masa e tij.
Çështjet e kësaj bote dhe veprat i kanë masat e tyre specifike: hekuri matet me tonelata, frytet maten me kilogram, ari (floriri) me gram, diamanti me karat. Ndërsa sa i përket veprave të ahiretit, masa e tyre është thërmia, siç është theksuar në ajetin kuranor: “Ai që ka punuar ndonjë të mirë, qoftë ajo e vogël madje sa thërmia, do ta shohë atë.” (ez-Zilzal, 7)
Kurse Pejgamberi (savs) ka thënë: “Malli i Allahut është i shtrenjtë, malli i Allahut është xheneti.”
Përkthim: Miftar Ajdini
